Prvorazredna analiza.Da pojednostavimo-Danas je na vlasti u Srbiji ,patrijska frakcija Stambolicevaca porazena na znamenitoj 8.sednici.
Preporuke:
0
0
2
petak, 05 jun 2009 22:07
Vanja
Divno!
Preporuke:
0
0
3
petak, 05 jun 2009 22:35
Tatijana
Briljantno!
Preporuke:
0
0
4
petak, 05 jun 2009 23:06
Sremica, Sremica
Vrhunski esej! Kao i "Moralistički fragmenti" (dva primerka:), koji spadaju u dragocenosti moje biblioteke! Pozdrav Gospodinu!
Preporuke:
0
0
5
petak, 05 jun 2009 23:27
Milorad Stanojlović
Uvek postoji izuzetak od pravila, bez obzira na teoriju verovatnoće. Takav je slučaj i sa cenjenim profesorom, autorom ovog analitičkog teksta. Naime, retko se ko uopšte upušta u temeljno istraživanje istorijskog perioda od 1951. godine do danas, tj. nakon poraza građanske kulture Srbije 1945. godine. Bez razumevanja tog perioda istorije nije moguće shvatiti kako smo dospeli u sadašnji ćorsokak. No, to se ne istražuje, što će jednog dana morati da se učini. Jer, to nije obična istorija, to je period savremene sindikalno-anarhističke istorije Srbije (samoupravljanje), koja se duboko oslanja na svoju predistoriju, od antidržavne Timočke bune do danas. Svojevremeno je profesor Nikola Milošević jedini držao javni čas, masovnom auditorijumu, praktične analize društvenih događaja na temelju logike i metodologije, što je neophodno i danas. Jer, svaka histerija traži terapiju, a masovna histerija, traži i masovnu terapiju.
Preporuke:
0
0
6
subota, 06 jun 2009 05:08
vuk, onaj pravi
Naprosto briljantno! Ne spavam, uz polupraznu flašu i zgasnutu lulu, u mislima prebirajući kada mi se nešto ovako desilo...Mislim, da ovako osvanem uz jedan tekst. Gospodine Lompar, verujte jednom fanatiku „svakolikog čitalaštva“, ovaj vaš tekst je najbolji tekst koji je NSPM ikada objavio! Nažalost, samo na moju naravno (i na sreću), ne mogu da ga prokomentarišem zbog cenzure koja se primenjuje na jedinom slobodnom sajtu Srbije(?!)...NSPMweb: Dokle mislite insistirati na ovom paradoksu?
Preporuke:
0
0
7
subota, 06 jun 2009 09:56
Miloradu Stanojloviću
Odličan vam je komentar! Mislite li da su 9. mart i 5. oktobar takođe bili masovne histerije usmerene na razbijenje Srbije?
Preporuke:
0
0
8
subota, 06 jun 2009 11:39
Steva Nadrljanski
Viš ti Lompara. Ko bi rekao da će se za ovih 20-ak leta koliko ga znam razviti do ovih visina... Neka, neka, da se jednom prijatno iznenadim.
I samom mi je pre nekoliko godina upalo u oči neobjašnjivo odsustvo prof. Đurića iz savremenog kvaziliberalističkog diskursa; činilo mi se da je fakat njegovog robijanja u ono doba dovoljna preporuka. Međutim, šta će jadan čovek kad nije robijao iz pravog nego iz pogrešnog razloga (usudio se da protivreči drugu Titi na njegovom putu razvaljivanja Srbije), pa sve do dana današnjeg nije od ovih naših levičara dobio sertifikat ispravnosti. Ko mu je kriv, da nije pominjao interese Srbije, sad bi stajao na tom sekularnom ikonostasu.
Inače, mitološki korpus "srpskih" liberala brižljivo je građen; iako u njega ne veruje niko osim njih samih, dovoljno je konzistentan da se jednog dana, ako opet dođu na vlast, upotrebi kao zvanična ideologija.
Preporuke:
0
0
9
subota, 06 jun 2009 11:47
Sremica, Sremica
Vuku, onom pravom: Ja sam tekst čitala s prekidima, jer sam ostajala bez vazduha! Vama, i svima, preporučujem "Moralističke fragmente" g. Lompara! Mislim da se taj biser još može kupiti u "Narodnoj knjizi", Nikole Spasića 5, u Beogradu. Meni su dva primerka poslali poštom. Jedan sam htela da poklonim... Ako ih ne nađete, ja Vam mogu poslati kopiju.
Preporuke:
0
0
10
subota, 06 jun 2009 12:27
Steva Nadrljanski
Proširio bih ove Lomparove uvide do samog Kosova. Zašto ova oligarhija uporno u najmanju ruku ćutanjem odgovara na problem međunarodno-šiptarskog terora koji već godinama besni na KiM protiv Srba? Zato što je u njihovom kredu - koje najbolje odslikava njihov pojednostavljeni crno-beli pogled na svet - odvajanje Kosova od Srbije najjači lek protiv srpskog nacionalizma, ujedno i kazna za njega. Da bi lek delovao i da bi kazna bila sprovedena neophodno je do daljnjeg suspendovati ideologiju ljudskih prava i ne primenjivati je na kosovsko-metohijske Srbe (uostalom, njih odavno posmatraju kao glavnu Miloševićevu bazu, zato ih i nije šteta). Podizanje medijske halabuke za svaku šiptarsku suzu znači "čišćenje svog dvorišta", a sistematsko ćutanje pred srpskim suzama znači "čišćenje IZ svog dvorišta" svega što može da zasmeta na putu konačne ideologizacije društva. Na isti način će i položaj Cigana u Srbiji koristiti kao dokaz o nacifikaciji Srbije (zbog čega će oni sprovesti denacifikaciju), ali ni reči o tome da su hiljade i hiljade njih proterane upravo sa KiM, kao kolateralna šteta međunarodnog urazumljivanja Srbije - ideologija ljudskih prava koristi se u ovom slučaju kao sekira samo protiv Srba, ali ne i protiv Šiptara, koji su u ovom poslu upravo njihovi najveći saveznici, reklo bi se - saizvođači radova. To, naravno, nije ništa novo: u pitanju je projekat zbog kojeg je prof. Đurić robijao, a kojeg oni sad na drugačiji i moćniji način nastavljaju.
Preporuke:
0
0
11
subota, 06 jun 2009 14:06
Milorad Stanojlović
@ Miloradu Stanojloviću. Zahvaljujem na pohvalama, ali se bojim da su nezaslužene. Naime, nisam pisao komentar, već samo impresije. Ne usuđujem se još uvek da tako brzo sročim komentar na ovakav tekst(ove). Tekst, osim što ima pravu temu i elokventnu studiju, ima i izrazitu slojevitost, počev od semantičke analize, tako da smo svi mi,čini mi se, u položaju mačke oko vruće kaše. No, zato ću rado baciti pogled na Kalemegdan, tj. na 9. mart i 5. oktobar.
Oktobar je jasniji slučaj, pa je rizik manji. To je bio slučaj sukoba na finansijskoj levici. Rat na finansiskoj levici nije bio moguć, jer su rizici interesa bili preveliki. Srpski republikanci, sa svojim kapitalom u inostranstvu, spadaju u vrlo bogate ljude u Evropi i svetu. Reč je o nekih 18.000 firmi koje su osnovali u inostranstvu, počev od sedamdesetih godina, a koje su usisale sav društveni, državni, tzv. anonimni kapital.
Time se bavio Institut u Lundu, Švedska. Rezultati su zaprepašćujući i dosad su delimično publikovani jedino na ovom sajtu od strane gospodina Dragana Bisenića.
Ovaj sukob na finansiskoj levici Srbije nije smeo da preraste u rat sa posledicama po lični kapital srpskih republikanaca. Na veliku osnovicu kapitala, gubitak profita od samo 2% je ogroman, a 5% se ne sme ni zamisliti.
Ovaj sindrom je najbolje definisao Nebojša Medojević. Predviđajući plišani kraj sukoba, on je problem sažeo u rečenici: «...u socijalnoj revoluciji se ne jede hleb, nego ljudi».
Prema tome, tu je bilo histerije, ali ne i terapije, a interese vidimo danas jasno.
Razbijanje Srbije nije bilo na dnevnom redu, jer srpski republikanci ne vide Srbiju. Oni vide samo sebe.
Što se tiče, 9. marta, on nije imao ni cilj, ni rezultat. To je vidljivo iz toga da se JNA kasnije nije jasno odupirala, a ne bi ni tada, da je imala priliku. Ljudi su dignuti na noge, ali ne i Srbija. Srbija je nastavila da kleči. Utoliko ste u pravu.
S poštovanjem i uvažavanjem, RAVNOGORSKI POKRET DM, Milorad Stanojlović, genralni sekretar.
Preporuke:
0
0
12
nedelja, 07 jun 2009 07:26
Jaspers
E, moj profesore, nista ti nisi shvatio. Receno je vec da i djavo moze da citira Sveto Pismo, a evo sad ti pokazujes da se i moja knjiga, napisana sa namerom da prekine poricanje i samoobmanu, moze koristiti upravo u svrhe poricanja i samoobmane. Naravno, uz ogromna precutkivanja i falsifikate.
Ti pises:
"Dva područja koja pripadaju diferenciranom poimanju krivice na posebnom su udaru sekularnog sveštenstva: to su svest o prošlosti i svest o „krivici drugih“ (...)
Svako razmišljanje o „krivici drugih“ dovodi nas do ovako upečatljivih primera: „Godine 1938. Times je preneo Čerčilovo otvoreno pismo Hitleru, u kome je stajalo: ’Da Engleska doživi nacionalnu nesreću uporedivu sa nesrećom koju je Nemačka doživela 1918, molio bih Boga da nam pošalje čoveka vaše volje i snage uma’
(...)
Na šta nas upućuje saznanje o tome da ideologizovani pojam krivice – kao autentično postignuće sekularnog sveštenstva – ne dozvoljava nikakav nagoveštaj o „krivici drugih“? Na podudarnost između dva naporedna postupka: ako uklonimo svaku svest o titoizmu i o „krivici drugih“, dobijamo neproblematični, upotrebljivi i ideologizovani pojam srpske krivice."
A ja kazem:
We are evading the guilt question if we deviate from essentials into intrinsically correct details-as if these were the whole-or if we persistently seek, and indeed find, fault
with others.
In appropriate circumstances, a patient striving for common sense permits the submission of facts and connections to the victor. Now that we Germans are no longer active in the whole of history, we look upon what is and is not done as deciding our fate as well. Yet however correct this line of thought may be, it must not serve to replace or extinguish the guilt question. The form of evasion most easily understood is the glance at our own woes, Help us, many think, but don’t talk of
atonement. Tremendous suffering excuses.
Preporuke:
0
0
13
nedelja, 07 jun 2009 07:42
Jaspers
Ti pises:
Tek nas metafizička krivica dovodi do osećanja da se ne možemo primaći žrtvi, da se ne možemo primaći ubistvu drugog čoveka u kojem na nekakav način učestvujemo – makar i na tako paradoksalan način da smo bili protiv svega što je i nehotično dovelo do te smrti. Ta krivica se ne može operacionalizovati. Jer, ona pripada ličnosti: otud je nedostupna javnosti, pogotovo javnoj savesti. Kao i žrtva, kao i ličnost, i metafizička krivica je istinski nedokučiva i nesaopštiva stvar: ona postoji – kao i žrtva, kao i ličnost – ali nije upotrebljiva; ona je tu, ali je odsutna.
A ja kazem:
As for guilt, one way is to think through the thoughts here expounded. They must not only be abstractly, mentally thought, but actually carried out; they must be recalled,
appropriated or rejected with one's own being. Purification is this execution and what comes out of it, It is not something new, tacked on at the end. Purification is the premise of our political liberty, too; for only conScioustless of guilt leads to the consciousness of solidarity and co-responsibility without which there can be
no liberty. Political liberty begins with the majority of individuals in
a people feeling jointly liable for the politics of their community.It begins when the individual not merely covets and
chides, when he demands of himself, rather, to see reality and
not to act upon the faith-misplaced in politics-in an earthly paradise failing of realisation only because of the others’ stupidity and ilLwi11. It begins when he knows, rather, that politics looks in the concrete world for the negotiable path of
each day, guided by the ideal of human existence as liberty. In short: without purification of the soul there is no political
liberty.
Preporuke:
0
0
14
nedelja, 07 jun 2009 07:53
Jaspers
I jos jednom, ti kazes:
"Ta krivica se ne može operacionalizovati."
A ja kazem:
There is no other way to realize truth for the German
than purification out of the depth of consciousness of guilt.
THE WAY OF PURIFICATION
Purification in action means, first of all, making amends. Politically this means delivery, from inner affirmation, of the legally defined reparations. It means tightening our belts, so part of their destruction can be made up to the nations attacked by Hitler Germany.
Dakle, ti bi da zbrises u metafizicke visine, ali te ja nazalost vracam na cvrsto tlo reparacija. Kako god krivica bila metafizicka, to ne znaci da iz nje ne slede vrlo konkretne politicke akcije. Reparacije, izvinjenja, priznanja, itd.
Preporuke:
0
0
15
nedelja, 07 jun 2009 08:09
Jaspers
Jos, ti kazes:
Kako pevati i misliti posle Hirošime? Ako su Gulag i Aušvic simboli totalitarizma, Hirošima je simbol onoga što može da učini demokratski um. Stvari možemo sagledati i partikularnije, kao kulturno-civilizacijske krugove: ako Gulag otkriva istočno-slovenski svet, ako Aušvic svedoči o germanskom svetu, kom svetu pripada zlo o kom svedoče pobijeni u Hirošimi? Nisu li ti svetovi u nekoj nevidljivoj vezi? Svest o metafizičkoj krivici omogućava nam taj uvid.
Ali meni su ti providni relativizatorski, poricateljski i samoobmanjivacki trkovi odavno poznati (dao sam im cak i posebno ime: "dodging into generality" - vrdanje u opstost) i ja ti unapred odsecam tu odstupnicu:
Another total view holds that finally everything in
the world comes to an end, that nothing is ever started without failing in the end, that everything contains the ruinous germ. This view puts non-success with every other nonsuccess on the one common level of failure, and thus, in an
abstraction, robs it of its weight.
I jos upozoravam:
There is more to reparation, however. Everyone really affected by the guilt he shares will wish to help anyone wronged by the arbitrary despotism of the lawless regime.
There are two different motivations which must not be confused. The first calls on us to help wherever there is distress, no matter what the cause-simply because it is near and calls for help. The second requires us to grant a special
right to those deported, robbed, pillaged,tortured and exiled by the Hitler regime.
Both demands are fully justified, but there is a difference in motivation. Where guilt is not felt, all distress is immediately leveled on the same plane. If I want to make up for what I, too, was guilty of, I must differentiate between the victims of distress.
Preporuke:
0
0
16
nedelja, 07 jun 2009 08:25
Jaspers
Metafizicka krivica, dragi moj profesore, nije izgovor da se zbrise od politicke odgovornosti. Tek kada su svi politicki racuni polozeni, reparacije isplacene, zrtve obestecene, tek onda pocinje ovaj nezavrsivi, individualni, unutrasnji proces izlazenja na kraj sa metafizickom krivicom. Ako se ovaj proces, ovo povlacenje u sebe, ponudi umesto konkretnih politickih akcija, pa se jos uz to podlozi i skretanjem paznje na "krivicu drugih", Gulage i Hirosime, itd, onda to nije nista drugo do izvrdavanje, samobmana i poricanje.
A tvoj bes na "sekularno svestenstvo" ja sam vec odavno anticipirao i objasnio, moj profesore:
Our progress with inner purification on the basis of guilt consciousness can be checked by our reaction to attacks.
Without guilt consciousness we keep reacting to every attack with a counterattack. Once we have been shaken by the inner tremors, however, the external attack will merely brush the surface. It may still be offensive and painful, but it does not penetrate to the interior of the soul.
Where consciousness of guilt has been appropriated, we bear false and unjust accusations with tranquillity. For pride and defiance are molten.
(...)
If we truly feel guilt, so that our consciousness of being is in transformation, reproach from others seems to us like harmless child’s play, unable to hurt where the real guilt consciousness is an indelible prick and has forced a new form
on self-consciousness.
Preporuke:
0
0
17
nedelja, 07 jun 2009 09:03
Ala Pugacova
Svojim divno pisanim razmisljanjima vracate veru da nije sve izgubljeno ;nadu da se lepom recju,ozbiljnim razgovorom,cinjenicama,cak i ako se ne slazemo u svemu,moze iznaci ujedinjujuca nit koja vodi u humaniju Srbiju.
Moje duboko postovanje i molba da svoje znanje i erudiciju svakodnevno prenosite mladima.
Preporuke:
0
0
18
nedelja, 07 jun 2009 14:34
@ Jaspers
Ako ste sebe tačno citirali, šta mislite, zbog čega su momci iz "Betona" 10. marta zažalili što je Vaša knjiga prevedena na srpski? Biće da Vas ni oni nisu dobro pročitali?
Preporuke:
0
0
19
nedelja, 07 jun 2009 23:40
mačak, onaj pravi
Sjajna studija! Hvala Vam, profesore, na svojevrsnom prosvetljenju! Vaš tekst, kao i "O vencu" N.Tanasića, su za mene izuzetno važni. Svaka čast!
Preporuke:
0
0
20
utorak, 09 jun 2009 14:25
Zoran
Ovaj tekst me je podstakao da razmislim o incidentu na utakmici Srbija-Austrija kada su navijači sa južne tribine napali austrijske navijače uz povike Gavrilo Princip. Stajao sam strpljivo sa 12-godišnjim sestrićem u redu ispred ulaza na južnoj tribini više od sat i po pred početak utakmice i imao prilike da vidim i čujem te koji su pokušavali da zapale masu povicima Gavrilo Princip. U masi ljudi opaljenih suncem, radničkog/seljačkog porekla, sa raznim provincijskim naglascima ovi huškači su se izdvajali očiglednim bledilom i urednošću/urbanošću. Njihovi povici su ostajali usamljeni masa im se nije pridruživala, bilo je negativnih komentara u pola glasa i ljutnje i osionosti u njihovom dranju i to ljutnje na masu koja ne prihvata nalog dana. Ko su bili oni pojedinačno, šta im je bilo u glavi ne znam, ali sa efektom njihove propagandne akcije sam se suočio 20 minuta posle početka utakmice, pošto sam sa sestrićem izašao sa stadiona. Ušli smo u taksi na autokomandi, požalio se vozaču da nismo mogli da gledamo utakmicu iako smo platili karte, a reakcija tog simpatičnog i poštenog trudbenika ovdašnjeg je bila da su za sve krivi Srbi iz Bosne. Nemam veze, ni rođačke ni zavičajne sa Bosnom, ali sam žaoku osetio i još je osećam....
U svakom slučaju "derači" su poslužili borbi protiv srpskog nacionalizma - poslužili su antisrpkoj svrsi - i time zaslužili da ih intimno proglasim za Titoiste.
Preporuke:
0
0
21
utorak, 09 jun 2009 15:57
Bresson
Sjajan tekst, g. Lompar. Esej o sili i pravu, o prirodi zla i moralnoj snazi onih koji ne samo da zele, vec i moraju da mu se odupru. Ne zaboravite dve stvari: 'Da je Bog zeleo da intervenise nad degeneracijom ljudske rase, zar ne mislite da bi to vec ucinio?' pita Kormik MekKarti, jedan od najvecih zivih pisaca konzervativne Amerike. Njihova jarost i histerija, izazvane osecanjem impotencije, mediokritetstva, beznacajnosti, a najvise 'uzasom praznine', ih teraju da se tako ponasaju. I plata im, neumitno, stize. Niko od citalaca Vaseg teksta se, uz svu 'gubitnicku muku' sa njima ne bi menjao. Nikada.
Ono sto je jos vaznije je da za svakog dobrog pisca nema mnogo dobrih citalaca. 'Prelistavajuci' komentare vidim da ste uspeli da izronite, negde, na 'horizontu nasih iscekivanja' i da nam date nadu da se stvari ovde menjaju, ili da bar ima nade da se promene. Ne samo zato sto je vreme da se prekine vladavina najgorih, najostrascenijih, vec zato sto, kao sto i sami kazete, ljudi veoma lako prepoznaju dobrotu. Narocito ljudi koji su morali da dugo trpe zlo.
Preporuke:
0
0
22
utorak, 09 jun 2009 17:36
ma kakvi
Zoranu: Uvek ima provokatora! Bilo je Poljaka(?!), koji su nešto bulaznili o Kosovu, a da bi protestvovali protiv njihovih. Nemaju značaja, niti „Gavrilovići od principa“, niti „braća katoličko-američke vere“, Prva Srbija se pita: da li će konačno ustati ili će nastaviti da drema pod senkom jedne od poslednjih srpskih šljiva? Setite se one silne energije koja je proćerdana budzašto, kada je Kusturica prozivao miševe i gde je Toma sada (salto mortale, sa dvostrukim, ustvari trostrukim vijkom, ulevo, udesno i unazad, a o Koštunici i da ne govorim! A za to vreme, ispirači mozga rade li rade, pirkaju li pirkaju... Sve u ime evroatlantskih integracija, kojih neće biti ni pod raѕno...Nažalost, titoisti su na vlasti, a bili su i u vreme Miloševića, Srbija je pod njihovim nogama i nastavlja da tone i nestaje na očigled svih nas (pogledajte Kalikov tekst, kao da čitamo "razmišljanja jednog zavisnika samoupravnog socijalizma po meri čoveka", a ako ta njegova "razmišljanja" uporedite sa "zapadnim floskulama o ljudskim pravima itd.", videćete da je sličnost frapantna...). Pozdrav, lepo ste primetili te "principijelne Gavriloviće" i njihovu "akciju u ime srpstva" (jer, da je uspela, zamislimo svi zajedno teške kazne koje bi usledile, a "braća Poljaci" su, možda, čak i uspešnije odradili posao).
Preporuke:
0
0
23
utorak, 09 jun 2009 23:22
vlamil
Izvanredan tekst, i zaista, jedan od najboljih na NSPM.
Naravno, bez uvida u prethodno vreme ne može se razumeti sadašnje i zato je izbegavanje da se Titovo vreme razbistri dobar indikator da se - na vrlo sličan način - i dalje sprovodi "lov u mutnom"! Njegovi baštinici, kako pre, tako i danas u poziciji da na to presudno utiču, spremili su za post-titoističke generacije instant agitprop-obrazovanje o "maršalu", "putovanju bez viza", "ugodnom životu" i sl. O titoizmu kao specifičnom autoritarnom sistemu vladavine - ni reči! Sa obrazovnom "mrenom", nove generacije teško primećuju perfidnost nove-stare idolatrije (nabrekloj mantrama poput one o "srpskoj krivici" pre svega).
Preporuke:
0
0
24
sreda, 10 jun 2009 17:37
Vranjanac
Odličan tekst profesora Lompara.
Ostaju mi samo dve nedoumice.
Zašto ove ideje koje plasira sada na NSPM nije afirmisao i kao direktor Politike?
I ima li mogućnosti da svoje stavove iznese i u rodnoj Crnoj Gori, u kojoj se titoistički duh zapatio više nego igde u bivšoj SFRJ?
Preporuke:
0
0
25
sreda, 10 jun 2009 19:02
@ Vranjanac
1. Možda niste znali, ali Lompar je bio direktor "Politike A.D.", što znači da se bavio štamparijom i sličnim stvarima, a ne novinama, kojima su u to vreme upravljali direktor "Politike novine i magazini" Srđan Janićijević i glodur "Politike" Ljiljana Smajlović. On, dakle, nije imao uticaja na uređivačku politiku novina, niti je taj uticaj mogao imati, po formaciji mesta na kojem se nalazio.
2. Lompar je rođeni Beograđanin, tako da mu CG nije "rodna"; uzgred, možda ne bi bilo loše da se obavestite koliko je često Lompar baš u CG govorio protiv tamošnjeg gušenja srpskog nacionalnog osećanja.
Preporuke:
0
0
26
petak, 12 jun 2009 12:02
Miloš
Poštovani profesore,
nema potrebe da toliko opširno pišete o intelektualcima koji baštine titoizam. Onu su dboro poznata i analizirana društvena grupa. Naša današnja inteligencija je nastala u doba komunizma, kao novi društveni sloj, oslonac nove valsti u procesu stvaranja socijalističkog čoveka. Taj proces imala je cela Istočna Evropa i SSSR. Naši socijalistički intelektualci u Srbiji su posebni po tome što im je u osnovni kod razumevanja sveta utkan zadatak borbe protiv srpskog nacionalizama, što je bio i najpreči zadatak KP Srbije osnovane marta 1945. godine. Da bi bili u statusu povlašćenog društvenog sloja ovi intelektualci su pratili osnovnu liniju svoje partije. Odatle i potiče njihovo današnje solidno materijalno bogatstvo. Tako su do njega i došli, toga su svesni, pa se i dana danas bore da zadrže svoje osvojene pozicije u društvenoj strukturi savremene Srbije. Zato beže od pitanja odgovornosti, jer kao što je rekao Makijaveli lakše je zaboraviti kada vam ubiju oca, nego kada vam oduzmu očevinu. a ta očevina je stečena u vreme titoizma(materijalni, obrazovni i kulturni kapital). Pošto su antisrpski nastupi i dalje dobro plaćani titoisti će i dalje nastaviti da idu starim oprobanim stazama. Šta će nas spasiti od ove družine? Biologija, ali i dogovori sa velikim silama (SAD).
Preporuke:
0
0
27
petak, 12 jun 2009 23:01
Dušan Danilović
Poštovani Miloše,
Grešite jako. Ovaj genijalan tekst nam je potreban više nego ikada. Drugosrpijanski komunizam nema ništa zajedničko sa onima iz bičeg lagera. Zato smo mi gde jesmo, kao što i Rumumuni i Bugari su tamo gde jesu, organizovani kao relativno kompaktne i uspešne nacije slične onima u zapadnoj polovini našeg kontinenta. Naša kaljuga jeste kaljuga titoizma, naš specifikum.
.jpg)
I samom mi je pre nekoliko godina upalo u oči neobjašnjivo odsustvo prof. Đurića iz savremenog kvaziliberalističkog diskursa; činilo mi se da je fakat njegovog robijanja u ono doba dovoljna preporuka. Međutim, šta će jadan čovek kad nije robijao iz pravog nego iz pogrešnog razloga (usudio se da protivreči drugu Titi na njegovom putu razvaljivanja Srbije), pa sve do dana današnjeg nije od ovih naših levičara dobio sertifikat ispravnosti. Ko mu je kriv, da nije pominjao interese Srbije, sad bi stajao na tom sekularnom ikonostasu.
Inače, mitološki korpus "srpskih" liberala brižljivo je građen; iako u njega ne veruje niko osim njih samih, dovoljno je konzistentan da se jednog dana, ako opet dođu na vlast, upotrebi kao zvanična ideologija.
Oktobar je jasniji slučaj, pa je rizik manji. To je bio slučaj sukoba na finansijskoj levici. Rat na finansiskoj levici nije bio moguć, jer su rizici interesa bili preveliki. Srpski republikanci, sa svojim kapitalom u inostranstvu, spadaju u vrlo bogate ljude u Evropi i svetu. Reč je o nekih 18.000 firmi koje su osnovali u inostranstvu, počev od sedamdesetih godina, a koje su usisale sav društveni, državni, tzv. anonimni kapital.
Time se bavio Institut u Lundu, Švedska. Rezultati su zaprepašćujući i dosad su delimično publikovani jedino na ovom sajtu od strane gospodina Dragana Bisenića.
Ovaj sukob na finansiskoj levici Srbije nije smeo da preraste u rat sa posledicama po lični kapital srpskih republikanaca. Na veliku osnovicu kapitala, gubitak profita od samo 2% je ogroman, a 5% se ne sme ni zamisliti.
Ovaj sindrom je najbolje definisao Nebojša Medojević. Predviđajući plišani kraj sukoba, on je problem sažeo u rečenici: «...u socijalnoj revoluciji se ne jede hleb, nego ljudi».
Prema tome, tu je bilo histerije, ali ne i terapije, a interese vidimo danas jasno.
Razbijanje Srbije nije bilo na dnevnom redu, jer srpski republikanci ne vide Srbiju. Oni vide samo sebe.
Što se tiče, 9. marta, on nije imao ni cilj, ni rezultat. To je vidljivo iz toga da se JNA kasnije nije jasno odupirala, a ne bi ni tada, da je imala priliku. Ljudi su dignuti na noge, ali ne i Srbija. Srbija je nastavila da kleči. Utoliko ste u pravu.
S poštovanjem i uvažavanjem, RAVNOGORSKI POKRET DM, Milorad Stanojlović, genralni sekretar.
Ti pises:
"Dva područja koja pripadaju diferenciranom poimanju krivice na posebnom su udaru sekularnog sveštenstva: to su svest o prošlosti i svest o „krivici drugih“ (...)
Svako razmišljanje o „krivici drugih“ dovodi nas do ovako upečatljivih primera: „Godine 1938. Times je preneo Čerčilovo otvoreno pismo Hitleru, u kome je stajalo: ’Da Engleska doživi nacionalnu nesreću uporedivu sa nesrećom koju je Nemačka doživela 1918, molio bih Boga da nam pošalje čoveka vaše volje i snage uma’
(...)
Na šta nas upućuje saznanje o tome da ideologizovani pojam krivice – kao autentično postignuće sekularnog sveštenstva – ne dozvoljava nikakav nagoveštaj o „krivici drugih“? Na podudarnost između dva naporedna postupka: ako uklonimo svaku svest o titoizmu i o „krivici drugih“, dobijamo neproblematični, upotrebljivi i ideologizovani pojam srpske krivice."
A ja kazem:
We are evading the guilt question if we deviate from essentials into intrinsically correct details-as if these were the whole-or if we persistently seek, and indeed find, fault
with others.
In appropriate circumstances, a patient striving for common sense permits the submission of facts and connections to the victor. Now that we Germans are no longer active in the whole of history, we look upon what is and is not done as deciding our fate as well. Yet however correct this line of thought may be, it must not serve to replace or extinguish the guilt question. The form of evasion most easily understood is the glance at our own woes, Help us, many think, but don’t talk of
atonement. Tremendous suffering excuses.
Tek nas metafizička krivica dovodi do osećanja da se ne možemo primaći žrtvi, da se ne možemo primaći ubistvu drugog čoveka u kojem na nekakav način učestvujemo – makar i na tako paradoksalan način da smo bili protiv svega što je i nehotično dovelo do te smrti. Ta krivica se ne može operacionalizovati. Jer, ona pripada ličnosti: otud je nedostupna javnosti, pogotovo javnoj savesti. Kao i žrtva, kao i ličnost, i metafizička krivica je istinski nedokučiva i nesaopštiva stvar: ona postoji – kao i žrtva, kao i ličnost – ali nije upotrebljiva; ona je tu, ali je odsutna.
A ja kazem:
As for guilt, one way is to think through the thoughts here expounded. They must not only be abstractly, mentally thought, but actually carried out; they must be recalled,
appropriated or rejected with one's own being. Purification is this execution and what comes out of it, It is not something new, tacked on at the end. Purification is the premise of our political liberty, too; for only conScioustless of guilt leads to the consciousness of solidarity and co-responsibility without which there can be
no liberty. Political liberty begins with the majority of individuals in
a people feeling jointly liable for the politics of their community.It begins when the individual not merely covets and
chides, when he demands of himself, rather, to see reality and
not to act upon the faith-misplaced in politics-in an earthly paradise failing of realisation only because of the others’ stupidity and ilLwi11. It begins when he knows, rather, that politics looks in the concrete world for the negotiable path of
each day, guided by the ideal of human existence as liberty. In short: without purification of the soul there is no political
liberty.
"Ta krivica se ne može operacionalizovati."
A ja kazem:
There is no other way to realize truth for the German
than purification out of the depth of consciousness of guilt.
THE WAY OF PURIFICATION
Purification in action means, first of all, making amends. Politically this means delivery, from inner affirmation, of the legally defined reparations. It means tightening our belts, so part of their destruction can be made up to the nations attacked by Hitler Germany.
Dakle, ti bi da zbrises u metafizicke visine, ali te ja nazalost vracam na cvrsto tlo reparacija. Kako god krivica bila metafizicka, to ne znaci da iz nje ne slede vrlo konkretne politicke akcije. Reparacije, izvinjenja, priznanja, itd.
Kako pevati i misliti posle Hirošime? Ako su Gulag i Aušvic simboli totalitarizma, Hirošima je simbol onoga što može da učini demokratski um. Stvari možemo sagledati i partikularnije, kao kulturno-civilizacijske krugove: ako Gulag otkriva istočno-slovenski svet, ako Aušvic svedoči o germanskom svetu, kom svetu pripada zlo o kom svedoče pobijeni u Hirošimi? Nisu li ti svetovi u nekoj nevidljivoj vezi? Svest o metafizičkoj krivici omogućava nam taj uvid.
Ali meni su ti providni relativizatorski, poricateljski i samoobmanjivacki trkovi odavno poznati (dao sam im cak i posebno ime: "dodging into generality" - vrdanje u opstost) i ja ti unapred odsecam tu odstupnicu:
Another total view holds that finally everything in
the world comes to an end, that nothing is ever started without failing in the end, that everything contains the ruinous germ. This view puts non-success with every other nonsuccess on the one common level of failure, and thus, in an
abstraction, robs it of its weight.
I jos upozoravam:
There is more to reparation, however. Everyone really affected by the guilt he shares will wish to help anyone wronged by the arbitrary despotism of the lawless regime.
There are two different motivations which must not be confused. The first calls on us to help wherever there is distress, no matter what the cause-simply because it is near and calls for help. The second requires us to grant a special
right to those deported, robbed, pillaged,tortured and exiled by the Hitler regime.
Both demands are fully justified, but there is a difference in motivation. Where guilt is not felt, all distress is immediately leveled on the same plane. If I want to make up for what I, too, was guilty of, I must differentiate between the victims of distress.
A tvoj bes na "sekularno svestenstvo" ja sam vec odavno anticipirao i objasnio, moj profesore:
Our progress with inner purification on the basis of guilt consciousness can be checked by our reaction to attacks.
Without guilt consciousness we keep reacting to every attack with a counterattack. Once we have been shaken by the inner tremors, however, the external attack will merely brush the surface. It may still be offensive and painful, but it does not penetrate to the interior of the soul.
Where consciousness of guilt has been appropriated, we bear false and unjust accusations with tranquillity. For pride and defiance are molten.
(...)
If we truly feel guilt, so that our consciousness of being is in transformation, reproach from others seems to us like harmless child’s play, unable to hurt where the real guilt consciousness is an indelible prick and has forced a new form
on self-consciousness.
Moje duboko postovanje i molba da svoje znanje i erudiciju svakodnevno prenosite mladima.
U svakom slučaju "derači" su poslužili borbi protiv srpskog nacionalizma - poslužili su antisrpkoj svrsi - i time zaslužili da ih intimno proglasim za Titoiste.
Ono sto je jos vaznije je da za svakog dobrog pisca nema mnogo dobrih citalaca. 'Prelistavajuci' komentare vidim da ste uspeli da izronite, negde, na 'horizontu nasih iscekivanja' i da nam date nadu da se stvari ovde menjaju, ili da bar ima nade da se promene. Ne samo zato sto je vreme da se prekine vladavina najgorih, najostrascenijih, vec zato sto, kao sto i sami kazete, ljudi veoma lako prepoznaju dobrotu. Narocito ljudi koji su morali da dugo trpe zlo.
Naravno, bez uvida u prethodno vreme ne može se razumeti sadašnje i zato je izbegavanje da se Titovo vreme razbistri dobar indikator da se - na vrlo sličan način - i dalje sprovodi "lov u mutnom"! Njegovi baštinici, kako pre, tako i danas u poziciji da na to presudno utiču, spremili su za post-titoističke generacije instant agitprop-obrazovanje o "maršalu", "putovanju bez viza", "ugodnom životu" i sl. O titoizmu kao specifičnom autoritarnom sistemu vladavine - ni reči! Sa obrazovnom "mrenom", nove generacije teško primećuju perfidnost nove-stare idolatrije (nabrekloj mantrama poput one o "srpskoj krivici" pre svega).
Ostaju mi samo dve nedoumice.
Zašto ove ideje koje plasira sada na NSPM nije afirmisao i kao direktor Politike?
I ima li mogućnosti da svoje stavove iznese i u rodnoj Crnoj Gori, u kojoj se titoistički duh zapatio više nego igde u bivšoj SFRJ?
2. Lompar je rođeni Beograđanin, tako da mu CG nije "rodna"; uzgred, možda ne bi bilo loše da se obavestite koliko je često Lompar baš u CG govorio protiv tamošnjeg gušenja srpskog nacionalnog osećanja.
nema potrebe da toliko opširno pišete o intelektualcima koji baštine titoizam. Onu su dboro poznata i analizirana društvena grupa. Naša današnja inteligencija je nastala u doba komunizma, kao novi društveni sloj, oslonac nove valsti u procesu stvaranja socijalističkog čoveka. Taj proces imala je cela Istočna Evropa i SSSR. Naši socijalistički intelektualci u Srbiji su posebni po tome što im je u osnovni kod razumevanja sveta utkan zadatak borbe protiv srpskog nacionalizama, što je bio i najpreči zadatak KP Srbije osnovane marta 1945. godine. Da bi bili u statusu povlašćenog društvenog sloja ovi intelektualci su pratili osnovnu liniju svoje partije. Odatle i potiče njihovo današnje solidno materijalno bogatstvo. Tako su do njega i došli, toga su svesni, pa se i dana danas bore da zadrže svoje osvojene pozicije u društvenoj strukturi savremene Srbije. Zato beže od pitanja odgovornosti, jer kao što je rekao Makijaveli lakše je zaboraviti kada vam ubiju oca, nego kada vam oduzmu očevinu. a ta očevina je stečena u vreme titoizma(materijalni, obrazovni i kulturni kapital). Pošto su antisrpski nastupi i dalje dobro plaćani titoisti će i dalje nastaviti da idu starim oprobanim stazama. Šta će nas spasiti od ove družine? Biologija, ali i dogovori sa velikim silama (SAD).
Grešite jako. Ovaj genijalan tekst nam je potreban više nego ikada. Drugosrpijanski komunizam nema ništa zajedničko sa onima iz bičeg lagera. Zato smo mi gde jesmo, kao što i Rumumuni i Bugari su tamo gde jesu, organizovani kao relativno kompaktne i uspešne nacije slične onima u zapadnoj polovini našeg kontinenta. Naša kaljuga jeste kaljuga titoizma, naš specifikum.